Stop Breathing [Niam]

Rzadko piszę coś na początku, jednak tym razem muszę. Proszę, czytając włączcie sobie TĄ nutkę.

***

                To trochę tak, jakby przestać oddychać – stracić ciebie. To tak, jakby nagle ktoś odebrał, wyrwał ci z piersi ten ostatni oddech i oddał go komuś innemu, komuś obcemu. I może chciałbyś walczyć, może chciałbyś odebrać swój oddech, odzyskać go i mieć z powrotem, ale… W gruncie rzeczy nie potrafisz. Nie dlatego, że nie jesteś do tego zdolny – wręcz przeciwnie, jesteś – po prostu… Po prostu nie chcesz odebrać tobie tego uśmiechu, tego szczęścia jakie widnieje na twojej twarzy za każdym razem, gdy ta druga osoba zabiera twój oddech.

                To trudne. Boli. Za każdym razem masz wrażenie, jakby każdy kolejny oddech tamtej osoby bolał cię coraz mocniej. Chcesz, żeby przestało boleć, ale z drugiej strony.. Z drugiej strony tylko dzięki temu bólowi rozdzierającemu twoją klatkę tak naprawdę wiesz, że żyjesz. Wciąż i jeszcze, chociaż tak naprawdę to chyba chciałbyś przestać. Nie na pewno, nic nie jest już na pewno, bo nie ma przy tobie tej cudownej… Jedynej osoby, która dawała ci oddech.

                Ludzie mówią, że oddychanie nie boli, bo kiedy już nie oddychasz to nie czujesz niczego. To nie prawda. To boli, boli najbardziej na świecie. Ja już nie oddycham, nie oddycham już od bardzo dawna i chociaż powinno boleć mniej – tak wcale nie jest. Czasami mam wrażenie, że każdy dzień jest gorszy, że na świecie nie ma już innych uczuć niż ten cholerny ból, który rozrywa mnie od wewnątrz. Myślę, że cały świat jest jednym, wielkim bólem. Głupie, prawda?

                Nie lubię na ciebie patrzeć. Nie zrozum mnie źle, po prostu patrzenie na was razem boli. Nie tak, jak brak oddechu, to boli jeszcze mocniej. Jakby ktoś za każdym razem, gdy widzę was razem ściskał moje serce z całej siły – najmocniej, jak potrafi – a potem wbijał w nie swoje długie, ostre paznokcie. Jedyne co mi wtedy pomaga, to twój szczęśliwy uśmiech.

                Wiem, że jesteś przy niej szczęśliwy. Że macie pomiędzy sobą to coś, czego my dwaj nie mieliśmy. Wiem, że to wszystko sprawia ci niesamowitą radość, taką jak mi sprawia twój uśmiech ale… Nie potrafię powstrzymać tego uczucia, że to nie tak powinno wyglądać, że to ja powinienem całować twój policzek i przytulać się do twoich pleców.  Kiedyś tak właśnie było… Ale potem, potem mój oddech został zabrany i, wiesz, ja chyba już nie chcę oddychać.

                Chciałbym, żebyś wiedział jak wiele dla mnie znaczyłeś. Co ja mówię, jak wiele znaczysz wciąż dla mnie. Wiem, że kiedyś, jeszcze nie tak dawno wiedziałeś o tym i ja znaczyłem dla ciebie tyle samo jednak… Wszystko się zmieniło, już nigdy nie będę dla ciebie tym, kim byłem kiedyś. Rozumiem to, wiesz, chyba nie mam ci nawet tego za złe. Odnoszę wrażenie, że to moja wina, że to przeze mnie oddaliliśmy się od siebie na tyle byś ty… Byś ty znalazł kogoś innego, komu chcesz oddać swój oddech. Żałuję jednak, że aby go komuś dać, musiałeś go odebrać mnie.

                To takie… Smutne, wiesz? Nie, to chyba nawet żałosne. Nie planowałem nigdy, żebyśmy skończyli w ten sposób. Chciałem, żebyśmy zestarzeli się razem, byli razem już na zawsze i jeden dzień dłużej. Chciałem, żebyśmy razem adoptowali chłopca i wiesz, chciałem żeby miał na imię tak samo, jak ty. Mały Liam – miał być całym naszym światem, takim światem jakim my mieliśmy być dla siebie. To niesprawiedliwe… Dlaczego odebrałeś mi powietrze?

- Niall, jesteś jakiś zamyślony. Czyżbyś myślał o swojej ukochanej?

                Uśmiecham się lekko, robiąc przy tym minę, która wszystkich ma utwierdzić w przekonaniu, że wszystko jest w porządku. Nawet ciebie mogę tym oszukać , wiesz? Przestałeś już zwracać na mnie uwagę i chociaż to boli, to cieszę się, że już na mnie nie patrzysz. Cieszę się, że nie widzisz jak w środku pękam. Myślę, że to by cię zasmuciło.

- Właściwie… Myślałem o tym, jakby to było przestać oddychać.

***

Mniej radosna twórczość mego autorstwa.

Mam nadzieję, ze przypadnie wam do gustu. W sumie to sama polubiłam ten utwór. Jest taki... Spokojny, niemal jak ta piosenka.

Chciałabym was zaprosić na Our-Month, gdzie ukazał się prolog mojego pierwszego opowiadania w tematyce 1D. Jest to bromance, konkretnie Zarry. Zapraszam, naprawdę :)