No Love [Zayn/She]

                Ciężko dysząc upadł na poduszki. Obrócił się na bok i z uśmiechem na ustach przyciągnął do siebie najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek udało mu się spotkać. Niesforny kosmyk włosów jak zwykle spadł na jej blady policzek, a on z niewyobrażalną dla siebie czułością założył jej go za ucho. Przez chwilę spoglądał na nią w milczeniu – była piękna; leżąc teraz przed nim naga, przykryta jedynie skrawkiem prześcieradła wydawała mu się boginią, nie mógł uwierzyć w to, że ma ją przy sobie. Cieszył się – z każdej sekundy, minuty, choćby najkrótszej chwili spędzonej przy niej, przy jej ciepłym i pachnącym ciele. Chciał ją zatrzymać i  jak zawsze otoczył ją spokojem i miłością, bo w tej chwili właśnie tego potrzebowała. I chociaż wiedział, że to nie potrwa długo, czerpał z tych wspólnych chwil, jakby były źródłem, które cholernie szybko się wyczerpie. Był chciwy, chwytał każdy moment, każdą sekundą i każdą okazję, jaką dał mu los – mocno zaciskał wokół nich swoje pięści i nie wypuszczał, wyciskając z nich wszystko to, co najlepsze.

- Zayn…

                Uśmiechnął się i pocałował jej czoło. Nie musiał mówić „tak?”, by wiedziała, że czeka na jej odpowiedź. Otwierał się przy niej na tyle, że mogła czytać z niego jak z otwartej księgi. Właściwie nigdy nie wyobrażał sobie, że kiedyś to on będzie tym, który będzie gonił i pozwalał zadawać sobie śmiertelne rany, doskonale wiedząc, że przecież nigdy go nie zabiją, a tylko skarzą na wieczne męki. Czasami marzył o tym, by to zakończyć, by któregoś dnia odebrać telefon, usłyszeć w słuchawce jej roztrzęsiony, potrzebujący głos i twardo odpowiedzieć „nie”. Za każdym razem jednak na jego twarzy pojawiał się uśmiech, a serce zaczynało przyspieszać rytmu, sprawiając, że nie mógł powstrzymać tych kilku słów, które samoistnie wyślizgiwały się z jego ust – oczywiście, że przyjadę.

                Posłała mu smutny uśmiech, a po chwili jej miękkie, wciąż gorące usta dotknęły delikatnie jego warg. Jedną dłonią próbował przyciągnąć ją bliżej, zatrzymać choćby jeszcze przez chwilę, jednak ona już sprytnie okrywała się prześcieradłem, wstając  z łóżka, na którym jeszcze kilka minut temu wiła się pod jego ciałem. W ciszy obserwował, jak szuka swoich ubrań, które jeszcze kilka minut temu w pośpiechu z siebie zrzucała. Milczał, kiedy ubrana już w całości związywała swoje włosy gumką. Nie zaprotestował, kiedy jej usta cmoknęły go w policzek i nie powiedział nic, kiedy cicho dochodziła do drzwi. I chociaż jego serce wrzeszczało, by padł na kolana i błagał ją, by została to nie miał odwagi powiedzieć jej choćby słowa. Jeszcze tylko raz posłała mu smutne spojrzenie, a jego serce rozpadło się na setki kawałków, gdy zamek w drzwiach cicho zgrzytnął, a jej usta rozchyliły się szepcząc ciche:

- Nie jestem szczęśliwa…

***

 Miałam pewne opory przed wstawieniem tego. Jest to dla mnie cholernie osobisty tekst. W każdym razie, podobno najlepiej jest się oczyścić pisząc - przynajmniej tak to działa w moim przypadku.

Powtarzam, wbijajcie na ff-1d - stowarzyszenie zrzeszające blogi o One Direction, każdy może się zapisać. To chyba tyle. Enjoy!